Esra is student, fulltime ambtenaar en activist. Gedreven door rechtvaardigheid en solidariteit zet ze zich in voor de Palestijnse zaak en andere sociale bewegingen. In haar columns deelt Esra haar ervaringen als activist.
Ik stond op het punt om thuis te blijven. Mijn telefoon in de hand, scrollend langs de beelden van gebombardeerde huizen, kinderen die huilend door het stof renden. Beelden die ik niet meer uit mijn hoofd kreeg. Twijfel bekroop me: had het zin om daar te staan, tussen zoveel anderen, schreeuwend tegen onrecht dat al generaties duurt? De gedachte aan zwijgen voelde als medeplichtigheid. Het leed van het Palestijnse volk was niet langer een ver-van-mijn-bed-show; het vrat aan me. Het hield me ’s nachts wakker. En dus ging ik.
Die avond stond ik samen met een vriendin op Rotterdam Centraal tijdens een sit-in-demonstratie. De menigte was immens. De geur van kartonnen borden mengde zich met de spanning in de lucht. Mensen van alle leeftijden stonden naast elkaar, hun stemmen schor van het chanten: ‘From the river to the Sea, Palestine will be Free.’ De emoties waren bijna tastbaar; woede en verdriet hingen in de lucht. Ik voelde een overweldigende boosheid en machteloosheid. Ik weet nog hoe ik mijn vriendin huilend omhelsde, alsof ik de pijn van alle onschuldige mensen probeerde te dragen.
Dat moment veranderde alles. Lang dacht ik dat mijn stem te klein was, dat mijn acties niets zouden uitmaken. Maar daar, in die menigte, voelde ik hoe mijn emotie veranderde. Mijn frustratie, mijn machteloosheid – alles viel samen in één helder gevoel: ik moest iets doen. Niet later, niet morgen, maar nu.
Tijdens de demonstratie voelde ik de kracht van collectieve solidariteit. Ik zag hoe vreemden elkaar omhelsden, hoe generaties samenkwamen in een gedeeld besef van onrecht. Ik voelde de betekenis van solidariteit niet alleen in woorden, maar in de blikken die zonder woorden spraken: ‘Je bent niet alleen.’ Dit was geen losstaand protest, dit was een gedeelde strijd die verder ging dan die ene avond.
Sindsdien is activisme een integraal deel van mij geworden. De reis die begon op dat station is nog lang niet voorbij. Dit was pas het begin. Want activisme eindigt niet bij één demonstratie of het omhooghouden van een bord. Het leeft voort in de dagelijkse keuzes die we maken en de stemmen die we laten horen. Als jij niet spreekt, wie dan wel? Als jij niet handelt, wie doorbreekt dan de stilte?